پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:هرگاه کسى استحقاق دوستى خداوند و خوشبختى را بیابد، مرگ در برابر چشمان او آید و آرزو، پشت سرش رود و هرگاه مستحقّ دوستى شیطان و بدبختى شود ، آرزو، پیش چشمش آید و مرگ، پشت سرش قرار گیرد.
امام صادق (ع) می فرمایند:سه چیز از خوشبختى است: همسر سازگار، فرزند نیکوکار و کار و کسبى که روز در پى سامان دهى آن رود و شب نزد خانواده اش برگردد.
امیرالمومنین (ع) علی (ع) نیز در تعریف خوشبختی فرموده اند:خوشبختى انسان، در دیندارى و کار براى آخرت است.
همچنین آن حضرت (ع) می فرمایند: خوشبخت ترین مردم در دنیا کسى است که از آنچه مى داند برایش زیان آور است دورى کند، و بد بخت ترین آنان کسى است که از هواى نفس خود پیروى کند.
ایشان فرموده اند:کوشش در راه اصلاح عموم مردم، از کمال خوشبختى است.
رسول اکرم اسلام (ص) می فرمایند:خوش بخت ترین مردم، کسى است که با مردمان بزرگوار معاشرت کند.
موفق باشید ...
امام رضا (ع) می فرمایند:هر کس که یک پیمانه شراب نوشد، خداوند متعال تا چهل روز نماز او را نمی پذیرد و اگر مومن باشد در آن حال یا چهل روز پس از آن از ایمان و اسلام بهره ای ندارد و شهادت او پذیرفته نمی باشد و همانا شراب خواران و زناکاران دشمنان خدا بر روی زمین هستند و چنانچه می گساری در چهل روزی که خداوند نمازش را نمی پذیرد بمیرد، خداوند در روز قیامت نگاه رحمت به او نیفکنده و با وی سخن نمی گوید و کیفری دردناک در انتظار او خواهد بود و در چهل روزی که خداوند اعمال او را نمی پذیرد، توبه اش مورد قبول واقع نمی شود و بی شک چنین کسی در دوزخ جای دارد، چرا که خداوند شراب را از آن رو حرام نمود که مفاسد و تباهی فراوانی از آن برمی خیزد، عقل را در شناخت حقایق ناکارآمد می کند، حیا را از چهره می زداید و بسا انسان از حالت طبیعی خود خارج می شود و بی گناهی را بُکَشَد، اموال خود را تباه کند، دین خود را بر باد دهد و او را به فتنه انگیزی وادارد و افزون بر این ها، بیماری های نهفته در انسان پدید آورد، زیرا شراب قلب را فاسد، دندان ها را سیاه و دهان را بدبو کرده و انسان را از رحمت خدا دور و به خشم او نزدیک می نماید و هر که در دنیا شراب نوشد، خداوند در قیامت او را از گِل خبال (آبی چرکین که از بدن دوزخیان تراوش می کند) خواهد نوشاند.
همچنین امام رضا (ع) می فرمایند: با شراب خوار همنشین مشو و چون بر او بگذری بر وی سلام ننما و با او در یک مجلس حاضر مشو، چه این که اگر بواسطه ی او لعنت و نفرین خداوند و فرشتگان فرو رسد، همه ی اهل مجلس را فرا خواهد گرفت و تو نیز در امان نخواهی بود .
ایشان می فرمایند: خداوند شراب را بدین جهت حرام نمود که فساد فراوانی در آن نهفته است، چرا که عقل و خرد می خوارگان را می رباید و آن ها را به انکار خدای عزوجل و افترا بر او و رسول او وامی دارد و کارهای ناپسند دیگری همچون: تهمت به زنان پاکدامن، زنا و بی مبالاتی در کارهای حرام از آنان سر می زند. پس هر که ایمان به خدا و روز جزا دارد و ولایت و دوستی ما را پذیرفته است، باید از هر مُسکری دوری نماید، چه این که میان ما و نوشنده ی آن پیوندی نیست.
موفق باشید ...
امام زین العابدین (ع) می فرمایند:بدانید که هر کس مشتاق بهشت باشد، به سوى خوبی ها مى شتابد و از خواهش هاى نفس کناره مى گیرد و هر که از آتش بترسد، از گناهان خود، به درگاه خداوند، زود توبه مى بَرَد و از حرام هاى الهى باز مى گردد.
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند:هر کس جانش را به غیر از بهشت بفروشد، به مصیبت سختى گرفتار آمده است.»
رسول گرامی اسلامی (ص) می فرمایند: جمله «لا إله إلاّ اللّه نزد خداوند عزّ و جلّ بزرگ و گرامى است. هر کس از روى اخلاص آن را بگوید، مستوجب بهشت مى شود و هر کس به دروغ آن را بر زبان آورد، مال و جانش در امان است، اما سرانجامش آتش است.
همان حضرت (ص) درباره شروط ورود به بهشت می فرمایند:امت من بیشتر به سبب دو چیز وارد بهشت مى شوند:
خداپروایى و خوش خویى.
همچنین، ایشان فرموده اند:سه چیز است که هر کس با آنها خداوند عزّ و جلّ را دیدار کند از هر درى که بخواهد وارد بهشت مى شود: کسى که خوشخو باشد و در آشکار و نهان از خدا بترسد، و بحث و ستیزه را رها کند اگر چه حق با او باشد.
امام باقر (ع) نیز در باب شروط ورود به بهشت می فرمایند:چهار چیز است که هر کس داشته باشد، خداوند در بهشت براى او خانه اى مى سازد: هر کس یتیم را پناه دهد، به ناتوان رحم کند، با پدر و مادرش مهربان باشد و با خدمتکارش نرمى کند.
امام صادق (ع) فرموده اند:سه کار است که هر کس یکى از آنها را انجام دهد خداوند بهشت را بر او واجب مى گرداند: انفاق کردن در تنگدستى، خوشرویى با همه عالَم، و انصاف داشتن.
موفق باشید ...
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:خوبى و بدى به سان دو خلیفه اند که براى مردم منصوب مى شوند؛ بدى به مردم خود مى گوید: مرابگیرید ،مرا بگیرید ؛ و خوبى به مردمش مى گوید: به من روى آورید، به من روى آورید. هر گروه ناچار از خلیفه خود پیروى مى کنند.
امام صادق (ع) در این باره می فرمایند:خوبى کردن، زکات نعمت هاست... هر چیزى که زکاتش داده شود، از خطرِ باز پس گیرى خدا در امان است .
همان حضرت (ع) می فرمایند: نیکوکاران نخستین کسانى اند که به بهشت در مى آیند.
امیرمومنان علی (ع) نیز درباره آثار و برکات نیکی کردن فرموده اند:خویشتن را به نیکوکارى عادت بده؛ زیرا هم نام نیک براى تو به ارمغان مى آورد و هم پاداش تو رانزد خدا زیاد مى گرداند.
موفق باشید ...
رسول گرامی اسلامی می فرمایند:مردم را، در حقیقت، شتابزدگى به هلاکت افکنده است. اگر مردم آرام و از شتاب کارى به دور بودند هیچ کس هلاک نمى شد.
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند:شتاب کارى، موجب لغزش است.
همچنین، ایشان فرموده اند:آدم شتابکار دچار اشتباه مى شود، هر چند به مطلوب برسد. کسى که با آرامش کار کند، کارش صحیح است گر چه هلاک شود.
امام صادق (ع) می فرمایند:با آرامش و درنگ، سلامت از خطا و لغزش همراه است و با شتابزدگى، پشیمانى.
امیرمومنان علی (ع) فرموده اند:شتاب در کارى پیش از توانایى یافتن بر آن و سستى و درنگ بعدِ از دست دادن فرصت، نشانه نابخردى است.
ایشان می فرمایند:شتاب کردن پیش از توانایى یافتن بر کارى، موجب اندوه است.
پیامبر خدا (ص) می فرمایند:خداوند کار خیرى را که با شتاب صورت گیرد، دوست دارد.
امام باقر (ع) نیز می فرمایند:هر که قصد کار خیرى کند، زود آن را انجام دهد؛ زیرا در هر چیز که تأخیر افتد، شیطان در آن مهلتى پیدا کند.
امیرالمومنین علی (ع) می فرمایند:عطا کردن به نیازمند را به فردا مینداز؛ زیرا نمى دانى که فردا براى تو و او چه پیش خواهد آمد.
موفق باشید ...
پیامبر خدا (ص) می فرمایند:کسى که خداوند او را به اسلام هدایت کند و قرآن را به وى بیاموزد و با وجود این، دست نیاز به سوى مردم دراز کند، بر پیشانى او نوشته شود: فقیر باش تا روز قیامت.
امیرمومنان علی (ع) نیز در این باره می فرمایند:شیعه من کسى است که چون سگ زوزه نمى کشد و مانند کلاغ طمع نمى ورزد و اگر از گرسنگى بمیرد، دست گدایى به سوى مردم دراز نمى کند.
پیامبر خدا (ص) فرمودند:چه کسى به من قول مى دهد که از مردم چیزى نخواهد تا من قول بهشت را به او دهم؟» ثوبان گفت: من. پس از آن ثوبان دیگر از مردم چیزى نمى طلبید.
امیرمومنان علی (ع) فرموده اند: جز از خداى سبحان چیزى مخواهید؛ زیرا خداوند اگر چیزى به شما عطا کند، با احترام مى دهد و اگر ندهد بهترش را به شما عطا مى فرماید.
امام باقر (ع) نیز می فرمایند: هر کس با وجود بى نیازى، سؤال (گدایی) کند در روزِ قیامت با چهره اى خراشیده خدا را دیدار نماید.
امام صادق (ع) نیز در نکوهش سوال و گدایی از مردم فرموده اند : هر که فقیر نباشد و دست سؤال دراز کند، همانند کسى است که شراب خوار است.
پیامبر اکرم (ص) فرموده اند:کسى که بدون احتیاج، گدایى مى کند، همانند کسى است که اخگرى از آتش به کف گیرد.»
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند:مقرب شدن نزد خداوند متعال با درخواست کردن از اوست و مقرب شدن نزد مردم با ترک درخواست از آنان.
موفق باشید ...
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:سیرِ سپاسگزار، اجرش همانند روزه دارى است که براى خدا گرسنگى مى کشد، تندرستِ سپاسگزار همانند آن اجرى را دارد که بیمار شکیبا و متنعم سپاسگزار همان اجر را دارد که تنگ دست قانع.
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند:چون خداوند به بنده اى نعمتى دهد و بنده در دل شکر آن نعمت را بگزارد، پیش از آن که سپاسگزارى از آن را به زبان آورد، مستوجب افزایش آن نعمت گردد.
امام صادق (ع) نیز با اشاره به برکات شکرگزاری به درگاه خداوند فرموده اند:چون خداوند به بنده اى نعمتى دهد و او قلبا قدر آن را بشناسد و به زبان، خدا را ستایش کند، هنوز سخنش به پایان نرسیده است که فرمان مى رسد تا بر نعمت او افزوده شود.
امام رضا (ع) می فرمایند:بدانید که بعد از ایمان به خداوند متعال و بعد از اعتراف به حقوق اولیاى الهى از آل محمّد، پیامبر خدا صلى الله علیه و آله هیچ شکرى نزد خدا دوست داشتنى تر از این نیست که برادران مؤمن خود را در کارهاى دنیایى شان یارى رسانید.
امام هادی (ع) نیز در باره اهمیت شکرگزاری فرموده اند:شکرگزاری از نعمت، از خود نعمت بهتر است چون نعمت متاع دنیای فانی است و لکن شکر، نعمت جاودانه آخرت است.
امام سجاد (ع) می فرمایند:روز قیامت خداوند متعال به بعضی از بندگانش می گوید: آیا شکر فلان کس را بجای آوردی عرض می کند: پروردگارا! من شکر تو را به جای آوردم، خداوند می فرماید: چون شکر او را بجا نیاوردی شکر مرا هم بجا نیاورده ای!سپس افزودند:شکرگزارترین شما در پیشگاه خدا کسی است که از نعمت ها و زحمات مردم بیشترین قدردانی و شکرگزاری را به عمل آورد.
موفق باشید ...
پیامبر خدا (ص) می فرمایند: «بهترین هاى امت من، آن گونه که از عالم بالا به من خبر داده اند، گروهى هستند که در گستره رحمت پروردگارشان آشکارا مى خندند و از ترس عذاب پروردگارشان نهانى مى گریند.
حضرت محمد (ص) در این باره فرموده اند:بهترین افراد امت من آنانند که هر گاه نسبت به آنان جسارتى شود، تحمل و بردبارى مى نمایند، و چون در حق آنان جرم و ستمى شود گذشت مى کنند، و هر گاه آزار و اذیت شوند شکیبایى مى ورزند.
و نیز می فرمایند:بهترین افراد امت من آنهایند که به دنیا بى اعتناتر و به آخرت مشتاق تر باشند.
از پیامبر اکرم (ص) همچنین مروی است که:امت من، تا زمانى که یکدیگر را دوست بدارند، امانت را به صاحبش باز گردانند، از حرام دورى کنند، میهمان را گرامى بدارند، نماز بگزارند و زکات بپردازند، پیوسته در خیر و خوبى خواهند بود.
رسول اکرم (ص) همچنین می فرمایند:امت من تا زمانى که به هم خیانت نکنند، امانت را به صاحبش برگردانند و زکات بپردازند، در خیر و خوبى به سر خواهند بُرد و اگر چنین نکنند به قحطى و خشکسالى گرفتار مى آیند.
حضرت محمد (ص) درباره راز ماندگاری خیرات و نیکی ها در امت فرموده اند: تا زمانى که قاریان این امّت با فرمانروایانش سازش نکنند و علماى آن گنهکارانش را تبرئه و بى گناه معرفى نکنند و نیکان آنان بدانش را پشتیبانى نکنند، دست خدا بر سر این امّت خواهد بود و در سایه حمایت او به سر خواهند برد. اما چنانچه این کارها را مرتکب شوند، خداوند دست قدرت خود را از سر آنها برخواهد داشت و ستمگرانشان را بر ایشان مسلط خواهد کرد.
موفق باشید ...
در روایتی از امام کاظم علیه السلام یکی از حکمت های فقیربودن و یا ثروتمند بودن برخی افراد بیان شده و بهشت را برای توانگران سخاوتمند نوید می دهد.
ایشان می فرمایند:
به درستی که خدای عزوجل می فرماید:من توانگر و ثروتمند را برای شرافتش در نزد خود توانگر نساختم و فقیر و تهیدست را برای خواریش در نظرم فقیر نکردم ،بلکه برای آن بود که توانگران را به وسیله فقر آزمودم و اگر فقرا نبودند توانگران سزاوار بهشت نمی شدند.
موفق باشید ...