بهانه مزاحمت نماز در امور شخصی ...

کسى که نماز را مزاحمى براى اعمال و کارهاى روزمره شخصى بداند از دو حال خارج نیست یا ناشى از عدم آگاهى و جاهل بودن به موقعیت نماز و جایگاه آن در دین است 

تصور میکند نماز با سایر تعالیم دین یکسان بوده و با بقیه احکام اسلامى فرقى ندارد و یا به خاطر ایجاد بهانه در ترک آن است که مىخواهد آن بهانه را بعنوان دلیل نمایان سازد که هر دو جهت مردود است.

 بطلان تصور اوّل به این است که نماز برترین جایگاه را در دین دارا بوده و هرگز در عرض سایر احکام دین نیست. در برخى از تعابیر، معصومین(علیهم السلام) نماز را عصاره دین و بلکه تمام دین به شمار آوردهاند چون همه دین در نماز متجلى است.

و بطلان تصور دوم به این است که طبیعى است هرکس براى انجام عمل یا ترک آن سعى دارد که دلیلى داشته و انجام و ترک هرکارى را بدون علت انجام ندهد چون هیچ کارى بدون علت نیست.

البته اگر سئوال شود که اقامه نماز که جنبه ایجابى و عملى دارد نیاز به دلیل دارد ولى ترک نماز چیزى نیست که جنبه عملى داشته باشد تا نیازمند دلیل باشد؟

 پاسخ ما این است که چون نماز حکمى است که از بنده خواسته شده و جزء واجبات بحساب آمده اگر کسى آن را ترک نماید باید دلیل اقامه کند نه کسى که آن را انجام مىدهد. و امور زیادى در دین وجوددارد که جنبه سلبى آنها و ترکشان نیازمند دلیل است مثل اینکه در قیامت از انسان سئوال مىشود تو که سالم بودى چرا روزه نگرفتى؟ چرا تو که مستطیع بودى به حج نرفتى؟ تو که سرمایه داشتى چرا خمس و زکات ندادى؟ همه اینها جنبه سلبى دارند و ترکشان محتاج دلیل است نه انجام آنه.

اینجاست که افراد به بهانه ها تمسک مىجویند و تلاش دارند که آن بهانههاى واهى و خیالى را بعنوان دلیل ترک عمل خود ارائه نمایند و حال آنکه خود مىدانند که اینها بهانهاى بیش نیست.

معمولاً عادت بشرى بر این است که بهانه تراشى کند و تنبلى و سستى در هر کارى را توجیه نموده و اعتذار بطلبد و این عذر و بهانهها دلیل و نشانه عدم تمایل یا سستى اراده اوست.

موفق باشید ...