مصیبت حضرت زینب (س) در کربلا و صبر آن حضرت ...

 امام سجاد می فرمایند:در شب عاشورا دیدم پدرم دارد شمشیرش را تیز می کند،فهمیدم که پدرم دارد ما را برای رفتن آماده می کند. 

من خودم را کنترل کردم اما عمه ام زنیب نتوانست خودش را کنترل کند، نزد امام حسین(ع) آمد و گفت من داغ رسول الله، پدر، مادر، برادر را دیده ام، تمام امیدم تو هستی و هر چه می خواهی بگو ولی از فراغ دم نزن».

امام حسین(ع) به حضرت زینب فرمودند «تازه آغاز راه است و باید بر صبوری پیشه کنی و عزت حسینی را پیشه کنی» دست ولایت سبب شد که حضرت زینبی که شب عاشورا اسم فراغ را نمی توانست تحمل کند، در روز عاشورا هنگامی که همه رفتند و سید الشهدا که برای خداحافظی آمدند، به امام گفت «برادر می خواهی بروی، مانعت نمی شوم» شیر زن کربلا، در عاشورا دنیای مصائب را دید ولی صبر او بی نظیر بود و هیچ زنی از اولین تا آخرین روز دنیا مثل زینب داغ ندیده و صبوری نکرده است.

حضرت زینب(س) دو فرزندش، برادرانش و برادرزاده هایش را از دست داده است ولی چون باید پرچم امام حسین را در اهتزاز نگه دارد هنگامی که وارد مجلس ابن زیاد می شود و سر امام حسین در مقابل او است وقتی ابن زیاد به به زینب(س) گفت «ببین خدا چه کرد با این برادرت» این عارف بزرگ تشیع با یک جمله فرمودند «هر چه بود زیبا بود؛ اگر بر دیده مجنون نشینی به غیر از حسن از لیلی نبینی».

در کل مسأله کربلا حضرت زنیب یک جمله ای که رنگ ذلت داشته باشد به برکت ایمان و عمل خالصی که آن حضرت داشتند، بیان نکردند؛ بنابراین عملی که با عشق خدا ادامه پیدا کرده، این چنین است.

حضرت زینب(س) همه داغ ها را دیدند و صبورانه برای خدا تحمل کردند، اما در جایی دیگر صبر زینب تمام شد و آن زمانی بود که حضرت مشغول صحبت با مردم کوفه بودند و اشک‌های مردم جاری شد و زینب آنچنان سخن گفت که برخی از زنان شوهران ظالم خود را دیگر به منزل راه ندادند، اما برای ساکت شدن حضرت زینب سر امام حسین(ع) را نزد او آوردند.