نشانه های شیعیان از دیدگاه امام محمد باقر (ع) ...

حضرت امام محمد باقر علیه السلام در حدیثی اوصاف و ویژگی های شیعیان راستین را برای جابربن یزید جعفی، یکی از اصحاب خود، گفته اند .بیایید همه ما در مسیر شیعیان واقعی اسلام قدم بر داریم و از شیطان پیروی نکنیم که دشمن بشر است .

ای جابر آیا برای تشیع همین بس است که کسی ادعا کند محبت ما اهل بیت را؟ سوگند به خدا که شیعیان ما نیستند مگر افرادی که تقوای خدا پیشه و او را اطاعت کنند. 

شیعیان ما شناخته نمی شوند مگر به تواضع و خشوع دل، و نگه داری امانت، به زیاد یاد خدا کردن، به زیاد روزه گرفتن، نماز خواندن، احسان به پدر و مادر، مراعات فقرای همسایه، از حال آن ها باخبر بودن، از حال مسکینان و قرض داران و یتیمان با اطلاع بودن و به آن ها رسیدگی کردن و در گفتار از راستی تجاوز نکردن و تلاوت قرآن کردن و زبان را بازداشتن از گفت وگوی با مردم مگر چیزهایی که راجع به خیر آن هاست و افراد امین و مورد اعتماد اقوام خود بودن در همه امور.

 جابر گوید: عرض کردم ای فرزند رسول خدا(ص) ما امروز کسی را به این صفت که بیان می فرمایی، نمی شناسیم. حضرت فرمود: ای جابر آرا و مذاهب، فکر تو را خراب نکند و تو را در شک نیاورد. آیا برای انسان همین قدر کافی است که بگوید: من علی(ع) را دوست دارم و ولایت او را قبول دارم و در عین حال، عمل به دستورهای او نکند؟ و اگر کسی بگوید: من رسول خدا(ص) را دوست دارم- با آن که معلوم است که رسول خدا(ص) از علی(ع) برتر است- در صورتی که عمل به سنت رسول خدا(ص) نکند این محبت و دوستی برای او فایده ای ندارد.

 بنابراین تقوای خدا را پیشه سازید و به آنچه خدا فرموده است عمل کنید. بین خدا و کسی قرابت و خویشاوندی نیست، محبوب ترین بندگان نزد خدا پرهیزکارترین آن هاست و عامل ترین آن ها به دستورهای خدا. 

ای جابر! سوگند به خدا بنده ای نمی تواند به خدا نزدیک شود مگر به فرمانبرداری از اوامر او و با ما چنین قدرت و اختیاری نیست که کسی را از آتش بری کنیم و هیچ بنده ای برخدا نمی تواند حجتی اقامه کند.

 کسی که مطیع خدا باشد او دوست ماست و کسی که گناه کند او دشمن ماست و کسی را قدرتی نیست که به ولایت ما برسد مگر به عمل صالح و اجتناب از افعال ناپسند».

من از رافضه هستم و رافضه از من است، این جمله را حضرت سه بار تکرار فرمود. و نیز از «محاسن» نقل است از ابوبصیر که گوید: به حضرت امام محمد باقر علیه السلام عرض کردم: فدایت شوم برای ما اسمی گذاشته اند که به واسطه آن، حاکمان و والیان حکومت، خون ما و اموال ما را حلال کرده اند و هرگونه عذاب و شکنجه را در حق ما روا می دارند.

 حضرت فرمود: آن اسم چیست؟ عرض کردم: رافضه. حضرت فرمود: هفتاد نفر از لشکر فرعون جدا شدند و بدعت های فرعون را ترک کردند و به موسی  پیوستند و به اندازه ای مطیع و منقاد اوامر موسی بودند و نسبت به هارون برادر و وصی موسی محبت و علاقه داشتند و در راه دین خدا کوشش می کردند که در میان قوم موسی کسی مانند آن ها نبود، قوم موسی آن ها را رافضه نام نهاد خداوند تبارک و تعالی به حضرت موسی(ع) خطاب کرد: این اسم را برای آنان باقی بدار، من این اسم را به آ ن ها عطا کرده ام. ای ابوبصیر! این اسمی است که خدا به شما عنایت فرموده است».

موفق باشید ...