دعا مستجاب می شود اگر ...

همه نام‌ها و صفات الهی نیکوست و خداوند همه کمالات را دارد ،  و هر کس خدا را با آنها بخواند، دعایش مستجاب مى‏ شود. و هر کس آنها را شماره کند ، اهل بهشت است، در اینجا منظور از شمارش کردن توجّه و الهام گرفتن از این صفات و اتّصال به آنهاست.

این  اسم ها ، عبارتند از: «اللّه، اله، الواحد، الاحد، الصمد، الاول، الآخر، السمیع، البصیر، القدیر، القاهر، العلى، الاعلى، الباقى، البدیع، البار، الاکرم، الظاهر، الباطن، الحى، الحکیم، العلیم، الحلیم، الحفیظ، الحق، الحسیب، الحمید، الحفی، الرب، الرحمن، الرحیم، الذارء، الرازق، الرقیب، الرؤوف، الرائى، السلام، المؤمن، المهیمن، العزیز، الجبار، المتکبر، السید، السبوح، الشهید، الصادق، الصانع، الطاهر، العدل، العفو، الغفور، الغنى، الغیاث، الفاطر، الفرد، الفتاح، الفالق، القدیم، الملک، القدوس، القوى، القریب، القیوم، القابض، الباسط، قاضى ‏الحاجات، المجید، المولى، المنان، المحیط، المبین، المقیت، المصور، الکریم، الکبیر، الکافى، کاشف الضر، الوتر، النور، الوهاب، الناصر، الواسع، الودود، الهادى، الوفى، الوکیل، الوارث، البر، الباعث، التواب، الجلیل، الجواد، الخبیر، الخالق، خیر الناصرین، الدیان، الشکور، العظیم، اللطیف، الشافى».

امام صادق (ع) فرمود: به خدا سوگند، اسماى حسنى ماییم، یعنى صفات الهى در ما منعکس شده است و ما راه شناخت واقعى خداییم. طبق این احادیث، جمله‏ «ذروا الّذین یلحدون»، به ما مى‌گوید که به ملحدین فضایل اهل‏بیت ‏(ع) تکیه و اعتنا نکنید.

در روایت دیگرى امام رضا (ع) فرمودند: ما اهل‏ بیت ‏(ع) اسماى حسناى خدا هستیم که عمل هیچ‌کس بدون معرفت ما قبول نمى‌شود. «نحن واللّه الاسماء الحسنى الّذى لایقبل اللّه من احد عملاً الاّ بمعرفتنا»

عبارت «الاسماء الحسنى»، چهار بار در قرآن آمده است. اسماى حسنى‏ سه مصداق دارد: صفات الهى، نام‏هاى الهى و اولیاى الهى.

امام رضا (ع) فرمود: هرگاه به شما مشکلات و سختى روى آورد، به وسیله‏ ما از خداوند کمک بخواهید و سپس فرمود: «وللّه الاسماء الحسنى فادعوه بها»

امام رضا (ع) فرمود: «ان الخالق لا یوصف الا بما وصف به نفسه» آفریدگار، جز به آنچه خود توصیف کرده، وصف نمى‌‏شود. یعنى نمى‏ توان از پیش خود بر خدا نام نهاد، مثلاً او را عفیف و شجاع و امثال آن نامید.

اسم، نمایانگر مسمى است، ذات خداوند مقدس است، نام او هم باید مقدس باشد. بنابراین هم ذات خدا را باید منزّه شمرد، «سبحانه عما یشرکون» و هم نام او را تنزیه کرد. «سبح اسم ربک الاعلى» لذا قرار دادن نام دیگران در ردیف نام خدا جایز نیست و نمى‌‏توان گفت: به نام خدا و خلق.

شهید مطهرى مى‌‏گوید: نام‏هاى خداوند جنبه علامت ندارند بلکه نمایان‏گر صفت و حقیقتى از حقایق ذات مقدس او مى‌‏باشند.

امام صادق ‏(ع) ذیل این آیه فرمود: غیر خدا را با اسم‏هاى الهى نام ننهید و آن‌گاه به مناسبت جمله «یلحدون فى اسمائه» فرمود: «یضعونها فى غیر مواضعها» آنان نام‏هاى الهى را در غیر مورد آن بکار مى‌‏برند و با این کار، مشرک مى‏‌شوند و به همین دلیل خداوند فرمود: و ما یؤمن اکثرهم باللّه و هم مشرکون» ایمان اکثر مردم با شرک همراه است.

موفق باشید ...