دروغ انحراف نفس از راستگویى و سرباز زدن روح از انجام وظیفه انسانى خویشتن است و آن یک بیمارى فردى و اجتماعى خطرناک است. چون در صاحب خود بسیارى از رذائل مانند غش و نفاق و تملق و حیله و خیانت و ریا و بدقولى و پیمانشکنى را به وجود می آورد و اینها صفاتى هستند که راستگویى، انسان را از آنها حفظ مىکند و اساسا دروغگویى شایسته انسانى که مزاج معتدل دارد نیست، چون در آن صورت عضو فاسدى در اجتماع مىشود که خود را هلاک مىکند و دیگران را نیز به این بیمارى آلوده میسازد.
امام صادق (ع) می فرمایند:مرضى بدتر از دروغ نیست.
نیز فرمودند:هر کس بسیار دروغ بگوید ارزش او از بین مىرود.» و نیز فرمودند: «هر کس راستگو باشد عمل او پاکیزه میشود.
ایشان همچنین، می فرمایند:خداوند براى شر قفل هایى قرار داده که کلید این قفل ها شراب خوردن است و دروغگویى بدتر از شراب خوردن است.
عبد الله بن عمر میگوید: مردى خدمت پیامبر (ص) آمد عرض کرد: یا رسول الله! شغل اهل بهشت چیست؟ فرمودند: راستى و راستگویى، هر گاه بندهاى راست گوید، نیکوکار است، و هر که نیکوکار باشد، در امان است، و هر که در امان باشد وارد بهشت میشود.عرض کرد: یا رسول کار اهل جهنّم چیست؟ فرمودند: دروغگویى، هر گاه بندهاى دروغ گوید، بدکار است و هر گاه بدکار شد، کافر است، و هر گاه کافر شد، وارد آتش دوزخ مىشود. همچنین، از ایشان روایت است که: راستگویى باعث نیکوکارى و نیکوکارى راهنماى بهشت است، البته انسان باید در پى راستگویى باشد تا از راستگویان محسوب شود.
امام صادق (ع) می فرمایند: از مصاحبت با دروغگو پرهیز کن، چون دروغگو مىخواهد به تو سودى برساند ولى ضرر مىرساند و او دور را براى تو نزدیک جلوه مىدهد و نزدیک را دور مینماید.
موفق باشید ...